Hér er beittur hnífur til að höggva í gegnum flæktan hnútinn í stjórnmálum Evrópu - höldum allar þingkosningar á sama degi og kosið er til Evrópuþingsins, skrifar Giles Merritt, stofnandi og formaður vina Evrópu.
Niðurstöður kosninga í Ítalíu í síðustu viku líta út fyrir að vera ómeltanlegar næstu vikur, kannski mánuði. Á meðan getur Evrópa beðið eftir fimm þjóðaratkvæðagreiðslum til viðbótar - Ungverjalandi, Lettlandi, Lúxemborg, Slóveníu og Svíþjóð - fyrir haustið. Næsta ár eru sex - Eistland, Finnland, Belgía, Danmörk, Grikkland og Pólland - auk Evrópukosninga um mitt ár.
Truflandi áhrif þjóðarkosninga á einingu ESB eru almennt talin óhjákvæmilegur hluti lýðræðis í Evrópu; miður en óhjákvæmilegt. Enginn myndi deila um það, en þurfa þeir að vera dreifðir yfir pólitíska tímatalið? Er svo erfitt að koma sér saman um sama fimm ára kjörtímabil fyrir þjóðþing aðildarríkjanna?
Hægt væri að byggja sveigjanleika í hvaða samræmdu nýju kerfi sem er til móts við pólitíska hiksta sem myndi vekja nýjar og óviðráðanlegar kosningar. Það verður öskrandi mótmæli gegn því að skafa helgaðar þjóðhagslegum þinghefðum, en málið fyrir hagræðingu lýðræðis í Evrópu er miklu meira sannfærandi.
Tvö skýr vandamál ógna öllu verkefni Evrópusamrunans. Í fyrsta lagi er að því er virðist óafsakanleg aukning evrópskra sóknarhyggju, og sú seinni er röð dauðaloka um hvernig eigi að gera ESB lýðræðislegra. Hagræðing þjóðkosninga gæti veitt svarið fyrir báðar.
Það má hugsa sér að evrópsk skilaboð popúlista í mismunandi löndum gætu sameinast í samevrópskri höfnun ESB og gildum þess. En það er mun líklegra að misvísandi eðli andstæðra markmiðs þessara þéttu þjóðflokka verði afhjúpað. Það myndi leiða í ljós ósamræmi í samkeppni innanlands vörumerkja við evrópskt tortryggni á einni nóttu, en jafnframt neyða almenna aðila til að taka afdráttarlaust fram afstöðu sína til samstöðu ESB.
Nærtækustu áhrifin af því að halda þingkosningar samtímis eru þau að áður en jafnvel eitt atkvæði er greitt mun það gjörbylta fjölmiðlaumfjöllun. Fréttatilkynning myndi bera saman og stinga saman innlendum umræðum, þar sem fyrstu styrkþegarnir væru frambjóðendur þingmanna í Evrópu sem vildu fá sæti í Evrópuþinginu. Minnkandi hagsmunir almennings urðu að kosningaþátttaka EP 2014 féll aðeins niður í 42% en var 62% árið 1979 og endurspeglaði minnkandi stuðning við ESB sjálft. Að búa til einn evrópskan kosningadag myndi örugglega galvanisera meiri spennu en hugmyndin um að gera handfylli af þingsætum „yfirþjóðleg“.
Önnur áhrifin yrðu að binda enda á ógönguna um það hvernig ætti að lýðræðisbæta helstu störf ESB. Það verður greinilega engin breyting á næsta ári á mjög ófullnægjandi kerfi spitzenkandidat þar sem næsti forseti framkvæmdastjórnar Evrópusambandsins verður frambjóðandi hvaða EP-samtök sem hlýtur flest sæti. En það er líka augljóst að það verður að fara fram þýðingarmikil ESB umræða um nýja aðferð fyrir árið 2024.
Núverandi kerfi er ekki raunverulega lýðræðislegt og er í auknum mæli gagnrýnt fyrir að vera enn einn þátturinn í nálgun ESB á neðri hæðinni við ákvarðanatöku. Það er vaxandi stuðningur í staðinn fyrir beina kosningu „evrópskra forseta“ af öllum kjósendum um allt ESB. Hugmyndin um að sameina hlutverk framkvæmdastjórnarinnar og forseta leiðtogaráðs Evrópusambandsins hefur verið talsmaður Jean-Claude Juncker og er sagður vera að ryðja sér til rúms.
Ríkisstjórnir ESB hafa verið mjög á varðbergi gagnvart því að styrkja völd sambandsins, jafnvel með því að gera það lýðræðislega ábyrgt. En tregða þeirra er milduð af þörf þeirra til að standast Eurosceptics sem nú skora á almennu stjórnmálaflokkana. Raddir „Old Guard“ í öllum 27 löndunum munu hafna hugmyndinni um að hagræða þjóðkosningum í atkvæðagreiðslu sama dag, en geta vel verið sammála því að við Evrópubúar getum ekki haldið áfram eins og við erum.