Ekki til að berja á runnum, Michel Barnier ætti að taka við af Jean-Claude Juncker. Ekki bara vegna þess að meðhöndlun hans á Brexit-ferlinu hefur aukið vexti hans, heldur af ýmsum öðrum álitlegum ástæðum.
Til að byrja með er í raun enginn annar. Hvorki Ítalía né Spánn hafa trúverðugan frambjóðanda til að leggja fram og Þýskaland ekki. Reyndar hefur það ekki verið síðan hinn glæsilegi Walter Hallstein, sem fyrir sex áratugum var fyrsti forseti framkvæmdastjórnarinnar.
Hvað varðar mjög hæfa vonar von minni landa, þá virðist stemningin vera sú að skortur á alþjóðlegu valdi sem þeir hafa í för með sér er mikill galli, eins og sýnt er með nýlegum tímum Portúgala og hvorki meira né minna en þriggja Lúxemborgara. Nei, samstaðan virðist vera sú að það sé kominn tími til að einhver frá stóru landi muni veita umbótasinnum fullan stuðning.
Í stuttu máli, það verður að vera Frakki. Michel Barnier hefur ekki enn lýst yfir framboði, eða jafnvel gengið í raðir La République en Marche! En hann er eini trúverðugi frambjóðandinn, sem Emmanuel Macron, forseti Frakklands hefur boðið upp á.
Barnier er ennfremur sérstaklega hæfur í starfið. Hann hefur tvisvar verið meðlimur Frakklands í framkvæmdastjórn Evrópusambandsins og fyrir tæpum tuttugu árum gegndi hann lágstemmdu en áhrifamiklu hlutverki við mótun teikningar Evrópusamningsins fyrir umbætur á ESB. Þessi viðleitni náði of miklu af sjálfu sér vegna þess að „evrópsk stjórnarskrá“ hennar var kölluð af þjóðaratkvæðagreiðslum í Frakklandi og Hollandi. Engin sök á því sem fylgir Barnier.
Stundir hans sem umboðsmanns hafa séð hann takast á við svæðisþróun og þætti hins innri markaðar sem náði frá fjármálaþjónustu til samstarfs um varnartækni. Hann þekkir framkvæmdastjórnina út og inn og þarf litla ráðgjöf varðandi veikleika og frávik sem þarf að endurbæta.
Helsta eign Barnier er auðvitað sá háttur sem hann hefur unnið sér inn sem Brexit samningamaður framkvæmdastjórnarinnar. Sumir í Bretlandi - og ekki bara eldheitir Brexiteers - hafa sakað hann um hrokafullan hroka. Það er ekki ímynd hans annars staðar í Evrópu. Þvert á móti virðist hann vera álitinn fyrirmynd þolinmæði sem ver heildarhagsmuni ESB varlega og framfylgir sáttmálaréttindum og skyldum allra aðildarríkja.
Margt gæti gerst á næstu tólf mánuðum til að draga úr möguleikum framkvæmdastjórnar Barnier. Eins og breskir viðmælendur hans gætu orðað það, með því að nýta sér sífellt reiprennandi ensku, „þá er margt sem miðar á bollann og vörina“. Tímabilið sem var í millitíðinni gæti hins vegar nýst vel ef Barnier nýtti sér eigin fréttnæmi til að stuðla að umræðum um umbótahugmyndir.
Puristar kunna að halda því fram að Michel Barnier hafi þegar fullar hendur með Brexit og ætti ekki að vera annars hugar. Þeir myndu líklega segja líka að það sé ósæmilegt að stökkva byssuna með herferð svo snemma. Hvorugt er mjög sannfærandi, en sannfærandi rök eru fyrir því að dæla nýrri orku í stefnumótun ESB.
Barnier gæti styrkt tilboð sitt enn frekar með því að velja varafélaga, sem yrði hans nr. 2. Hinn augljósi stuttlisti samanstendur af Margrethe Vestager, Jyrki Katainen, Cecilia Malmström og Frans Timmermans; allir mjög hæfir en frá smærri löndum og fatlaðir af veikum pólitískum stöðum heima fyrir.
Umræða um eftirmann Jean-Claude Juncker hefur hingað til aðallega snúist um stofnanaspurningu hvort Spitzenkandidaten aðferðin ætti að vera áfram notuð og þannig tengja þann frambjóðanda sem hefur náð árangri í kosningum til Evrópuþingsins. Það er auðvitað ekki eins lýðræðislegt og það hljómar, en miðað við ófarir jafnaðarmanna um alla Evrópu myndi Barnier sem frambjóðandi mið-hægri væntanlega njóta góðs af þessu kerfi.
Miklu mikilvægara væri þó að árangursrík notkun hans á þeim mánuðum sem liðin væru fyrir miðjan 2019 til að setja fram stefnuáform sem gætu gripið til ímyndunar. ESB er látið falla í bragði og þarf að fríska upp á nýjar hugmyndir og ævintýralegan skipstjóra við stjórnvölinn hjá framkvæmdastjórninni.