Efnahagslega séð er Evrópa að jafna sig vel og þrátt fyrir allt leyniskyttuna heldur Evrópusambandið áfram í kyrrþey að kríta upp samvinnu og samstöðu á óteljandi vígstöðvum. En pólitískt er það í vandræðum. Eins og úlfar, eru öfgakenndir stjórnmálamenn að snappa í hælinn á almennum flokkum. ESB er tímabært vegna endurbóta á skipulagsmálum og stofnunum, en samt hafa róttækar breytingar í för með sér að það verði rifið í sundur vegna átaka um framtíð þess.
Hver eru þá horfur á þroskaðri umræðu um alla Evrópu sem geta endurheimt traust almennings á ESB og skilað umbótum til að undirbyggja samstöðu þess og efnahagslega velferð andspænis alþjóðlegri samkeppni?
Sérfræðingar eru enn að melta Sorbonne ræðu Emmanuel Macron Frakklandsforseta í síðasta mánuði, en lykilatriði þess var ákall hans um „mikla umræðu“ sem spannaði hálft ár á næsta ári til að undirbúa jarðveginn fyrir atkvæðagreiðslu í kosningum til Evrópuþingsins 2019. Í 90 mínútna ávarpi sínu til námsmanna kom fram næstum óskaplegur fjöldi umbótahugmynda, margar þeirra eflaust ætlaðar til að vekja viðbrögð.
Macron setti fram hugsanir sínar stuttu eftir að þýskir kjósendur höfðu dregið verulega úr stuðningi sínum við Angelu Merkel kanslara og í kjölfar árlegrar ræðu „Ríkis sambandsins“ eftir Jean-Claude Juncker, þar sem hann lagði til samevrópskar kosningar forseta ESB til stjórna framkvæmdastjórn Evrópusambandsins breytt í framkvæmdastjóra.
Svo þó að fjórða stjórn Merkel kunni að reynast veikari og minna geta barist fyrir umbótum í ESB, eru góðu fréttirnar að það er meiri umbótastemning annars staðar og Macron virðist vera staðráðinn í að hvetja til þess.
Enginn veit hvernig tillaga franska forsetans um að hvert ESB-ríki haldi sitt „lýðræðislega samkomulag“ muni ganga út. Það er mögulegt að hugmyndafræði geti komið fram eftir að leiðtogar ESB funda í þessari viku fyrir leiðtogaráðið. Það kann þó að vera of bjartsýnt þar sem umbætur á ESB eru svo pólitískt sprengjufullar að ríkisstjórnir aðildarríkjanna hafa staðið hjá í mörg ár.
Engu að síður eru stofnanakerfi ESB víða viðurkennd sem ófyrirleitin. Stækkun ESB hefur stuðlað að því að hægt er á sameiginlegum viðbrögðum Evrópu við áskorunum alþjóðavæðingarinnar.
Flestar stefnur um Evrópu sem popúlistaflokkar hvetja til eru óviðunandi en gagnrýni þeirra á ESB á stundum rétt á sér. Gagngerrar hagræðingar er þörf til að endurheimta trúverðugleika þess og stemma stigu við hækkandi evrópskri öldu.
Ef hugmynd Macron um þjóðarsáttmála til að móta umræðu um Evrópu á að bera ávöxt ættu þau að öllum líkindum ekki að vera í höndum ríkisstjórna. Þegar kemur að ferskri hugsun eru þau vandamálið en ekki lausnin. Það sama má segja um Brussel sjálfa. Fyrrum sænski forsætisráðherrann Carl Bildt sagði í síðustu viku á hátíðarborðsborði „Evrópuríkisins“, „Friends of Europe“, í síðustu viku að það ætti að vera fimm ára bann við því að ráðstefnur tengdar ESB fari fram í Brussel frekar en annars staðar í Evrópu.
Fyrsta skrefið í átt að því að hrista upp í aðferðum ESB væri að telja upp þær hugmyndir sem koma til greina. Tillaga Juncker um að kjósa einn ESB-forseta er aðeins ein. Mjög miklar tillögur Macrons fela í sér að fórna tímabundið framkvæmdastjóra Frakklands í Frakklandi sem hluta af róttækri niðurfellingu aðildar háskólans í aðeins 10. Hann vildi einnig fara í átt að fleiri þingmönnum án tengsla við innlenda stjórnmálaflokka.
Aðrar tillögur eru allt frá því að endurskoða hvernig þingmenn eru kosnir til endurskipulagningar Evrópuþingsins. Minn eigin frambjóðandi til umræðna væri að gera það tveggja mynda í kosningum til efri deildar sem skipuð er svæðisfulltrúum. Í stuttu máli, öldungadeild Evrópu.